Wpływ wibracji całego ciała na propriocepcję i funkcje motoryczne w umiarkowanej chorobie Parkinsona
Celem prezentowanych badań tajwańskich naukowców była analiza wpływu krótkotrwałej wibroterapii w postaci wibracji całego ciała (whole-body vibration, WBV) na propriocepcję i funkcje motoryczne u osób z umiarkowaną chorobą Parkinsona (Parkinson’s disease, PD).
- Zarówno po WBV, jak i po terapii konwencjonalnej uzyskano poprawę funkcji motorycznych u pacjentów z umiarkowaną postacią PD.
Opracowano na podstawie:
The Effect of Whole-Body Vibration on Proprioception and Motor Function for Individuals with Moderate Parkinson Disease: A Single-Blind Randomized Controlled Trial. Li KY, Cho YJ, Chen RS. Occup Ther Int. 2021 Dec 17;2021:9441366.
Badana populacja
Do badania zakwalifikowano 32 uczestników (18 mężczyzn i 11 kobiet) w wieku od 50 do 65 lat z umiarkowaną PD, spełniających określone kryteria.
Procedura badania
Uczestników badania losowo przydzielono do grupy przyjmującej WBV (początkowo n = 16, ale badanie ukończyło 13 osób) lub do grupy z terapią konwencjonalną (n = 16). Zarówno wibroterapię jak i terapię konwencjonalną podawano 2-krotnie w krótkich sesjach, w odstępie 2 miesięcy. Podczas sesji terapii konwencjonalnej stosowano 10-minutowy trening równowagi i mobilności, natomiast podczas sesji wibroterapii stosowano pięć jednominutowych podań WBV, oddzielonych od siebie jednominutowym odpoczynkiem.
U wszystkich uczestników analizowano wrażliwość proprioceptywną kończyny górnej, wyczucie pozycji stawu kolanowego, Ujednoliconą skalę oceny choroby Parkinsona: sekcję ruchową (Unified Parkinson’s disease rating scale: motor section, UPDRS-motor), test zasięgu funkcjonalnego (functional reach test, FRT) oraz test wstań i idź (timed up and go, TUG). Wszystkie analizy przeprowadzono przed i bezpośrednio po każdej sesji. Jednak podczas pierwszej sesji analizowano tylko część testów, uzupełniając badanie o pozostałe testy podczas sesji drugiej.
Wykorzystanie wibracji w badaniu
Bodźce wibracyjne (WBV, częstotliwość 6 Hz, amplituda 3 mm) dostarczała platforma, na której uczestnicy stali nieruchomo (głowa skierowana do przodu, lekkie zgięcie kolan, stopy rozstawione na szerokość ramion, ręce na poręczach zabezpieczających).
Wyniki
Wszyscy uczestnicy badania, zarówno po terapii konwencjonalnej, jak i po WBV uzyskali poprawę funkcji motorycznych, przy czym nie zaobserwowano statystycznie istotnych różnic między terapią konwencjonalną a WBV.
Komentarz
Korzystny efekt na motorykę pacjentów z umiarkowaną PD, wywołany jednorazowym podaniem krótkotrwałych WBV, zarówno za pierwszym razem, jak i 2 miesiące później, nie przewyższał, ani nie był niższy od konwencjonalnej terapii. WBV powinny być zatem brane pod uwagę, planując bierną i bezpieczną interwencję kliniczną, jako formę leczenia alternatywnego, szczególnie u osób z upośledzeniem ruchowym lub zaburzeniami równowagi.
Więcej w:
