Wibroterapia w cukrzycy typu 2 w roku 2015: przegląd systematyczny i metaanaliza
W celu zwiększenia poziomu aktywności fizycznej, kluczowej strategii w terapii cukrzycy typu 2 (type 2 diabetes mellitus, T2DM), coraz częściej stosuje się wibracje całego ciała (whole-body vibration, WBV), rodzaj wibroterapii. Korzystny wpływ WBV na kontrolę glikemii i jakość życia z T2DM opisują coraz liczniejsze doniesienia naukowe, jednak o różnej jakości/ wartości badawczej. Dlatego brazylijscy naukowcy przeprowadzili przegląd systematyczny literatury naukowej, restrykcyjną i rzetelną formę oceny badań randomizowanych i kontrolowanych wpływu WBV na kontrolę glikemii, na czynniki ryzyka sercowo-naczyniowego oraz wydolność fizyczną i funkcjonalną pacjentów z T2DM. {Prezentowany przegląd powstał w 2015 r.; obecnie wibroterapia w T2DM jest nadal stosowana i badana; przypis redakcji.}
- Na podstawie rzetelnych i spełniających powyższe cele badawcze artykułów naukowych zauważono, że wibroterapia, w postaci WBV połączonych z wysiłkiem fizycznym, nieznacznie zmniejsza stężenie glukozy we krwi na czczo u osób z T2DM.
- Izolowany wpływ wibracji na leczenie T2DM nadal (dane na rok 2015) nie został rzetelnie i poprawnie zbadany pod kątem założonych celów badawczych, jednak przesłanki każą pilnie prowadzić dalsze badania w tym kierunku.
Opracowano na podstawie:
The effects of whole body vibration in patients with type 2 diabetes: a systematic review and meta-analysis of randomized controlled trials. Robinson CC, Barreto RP, Sbruzzi G, Plentz RD. Braz J Phys Ther. 2016;20(1):4-14.
Procedura badania
Prezentowany systematyczny przegląd literatury został przeprowadzony zgodnie z Cochrane Handbook for Systematic Reviews of Interventions oraz zaleceniami Brazilian Journal of Physical Therapy. Bazy artykułów naukowych MEDLINE, LILACS, PEDro i Cochrane Central Register of Controlled Trials były przeszukiwane do 1 czerwca 2015 r. Celem były artykuły opisujące randomizowane kontrolowane badania wpływu WBV (w porównaniu z kontrolą lub inną interwencją) na poziom glukozy we krwi, czynniki ryzyka sercowo-naczyniowego oraz wydolność fizyczną i funkcjonalną dorosłych osób z T2DM.
Wykorzystanie wibracji w badaniu
1 publikacja: 30 do 60 minut narastającego programu aerobowego plus 8 do 24 minut na platformie wibracyjnej (amplituda 2 mm; częstotliwość 30 Hz; 1 minuta wibracji na zmianę z 1 minutą odpoczynku) w przysiadzie (ugięcie kolan 110°).
2 publikacja: osiem ćwiczeń kończyn górnych i dolnych (czas trwania od 30 do 60 s z 30-sekundowymi przerwami) na platformie wibracyjnej (przyspieszenie 1 do 2 g; częstotliwość 12 do 16 Hz; amplituda 4 mm) w przysiadzie (ugięcie kolan 100°).
Wyniki
Spośród 585 potencjalnie kwalifikujących się artykułów, tylko dwa badania (opisane w czterech manuskryptach) zostały uznane za spełniające restrykcyjne kryteria rzetelności i jakości naukowej oraz założone cele badawcze, kwalifikując się do ostatecznej oceny. Według nich WBV plus ćwiczenia zapewniły istotne zmniejszenie glikemii o 25,7 mg/dl na czczo (95%CI:-45,3 do -6,1; I: 19%) w ciągu 12 godzin w porównaniu z brakiem interwencji. Również w porównaniu z brakiem interwencji, ale stosowane przez 12 tygodni, WBV plus ćwiczenia poprawiły stężenie hemoglobiny glikowanej, korzystnie wpłynęły na czynniki ryzyka sercowo-naczyniowego oraz wydolność fizyczną i funkcjonalną.
Komentarz
Na podstawie rzetelnych i poprawnych jakościowo badań naukowych, wydaje się, że WBV, w połączeniu z wysiłkiem fizycznym i w zależności od szczegółowych parametrów wibroterapii, nieznacznie poprawiają kontrolę glikemii u pacjentów z T2DM. Ze względu na nadzieje jakie niesie za sobą stosowanie wibroterapii w leczeniu T2DM, istnieje wyraźna potrzeba (dane na 2015 r.) przeprowadzenia dużych i dobrze zaprojektowanych badań, aby ustalić skuteczność wibracji o określonych parametrach w kontekście terapii T2DM – łączonej lub samodzielnej.
Więcej w:
