W pierwszym roku po uszkodzeniu rdzenia kręgowego stopniowo zanika wskaźnik elektrofizjologiczny – tzw. depresja odruchu Hoffmanna (H). Wskaźnik ten służy badaniu funkcji ścieżek neuronalnych i w przypadku uszkodzeń rdzenia kręgowego odzwierciedla reorganizację jego interneuronów po utracie hamowania zstępującego z kory mózgowej. Reorganizacja ta wpływa na rozwój spastyczności. Naukowcy z amerykańskiego Uniwersytetu Iowa zaobserwowali na grupie 5 pacjentów z chronicznie uszkodzonym rdzeniem kręgowym przywrócenie po treningu wibracyjnym depresji odruchu H, sugerując, że nawet po długotrwałym uszkodzeniu rdzenia kręgowego neurony jego segmentów związane ze ścieżkami odruchowymi nadal utrzymują zdolności plastyczne.

Celem przedstawianych badań było sprawdzenie czy długotrwały trening wibracyjny może sprzyjać poprawie zaburzonych chronicznym uszkodzeniem rdzenia kręgowego parametrów odruchu H.

• W kończynach nie poddanych wibracjom depresja odruchu H mieściła się w zakresie obserwowanym podczas wcześniejszych badań u pacjentów z chronicznym uszkodzeniem rdzenia.
• Wibracje wpływały na przywrócenie wartości depresji odruchu H do obserwowanych wcześniej w ostrym uszkodzeniu lub przy braku uszkodzenia rdzenia.
• Średnia różnica w depresji odruchu H pomiędzy kończyną poddaną, a nie poddaną wibracjom wynosiła 35%.

Opracowano na podstawie:

Vibration training after chronic spinal cord injury: Evidence for persistent segmental plasticity. Yen CL, McHenry CL, Petrie MA, Dudley-Javoroski S, Shields RK. Neurosci Lett. 2017;647:129-132. doi:10.1016/j.neulet.2017.03.019

Badana populacja

Mężczyźni z pełnym uszkodzeniem rdzenia kręgowego (n = 5).

Procedura badania

Wibracje podawano do jednej z dwóch kończyn dolnych w pozycji siedzącej na wózku inwalidzkim. Kończyna kontrlateralna służyła jako kontrola. Pulsy generujące odruchy H otrzymywano przed, w trakcie oraz po sesji wibracji.

Wykorzystanie wibracji w badaniu

Wibracje podawano 2 razy w tygodniu (30 Hz, 0,6 g).

Wyniki

Wartości depresji odruchu H w kończynie nie poddanej wibracjom były porównywalne z obserwowanymi podczas wcześniejszych badań u pacjentów z chronicznym uszkodzeniem rdzenia. Wartości depresji odruchu H w kończynie poddanej wibracjom oscylowały u wszystkich badanych w granicach obserwowanych wcześniej w ostrym uszkodzeniu lub przy braku uszkodzenia rdzenia kręgowego, a średnia różnica w depresji odruchu H pomiędzy kończynami poddanymi i niepoddanymi wibracjom wynosiła 34,98% (p = 0,016).

Komentarz

Przywrócenie po treningu wibracyjnym depresji odruchu H wskazuje, że nawet po długotrwałym uszkodzeniu rdzenia kręgowego neurony ścieżek odruchowych rdzenia nadal utrzymują zdolności plastyczne. Podobnie zatem neurony rdzenia zaangażowane w kliniczne objawy spastyczności wciąż mogą utrzymywać plastyczność adaptacyjną.

Wyniki opisywane w prezentowanym doniesieniu sugerują, że trening wibracyjny może być niezwykle istotnym w rehabilitacji ukierunkowanej anty-spastycznie.

Więcej w: